Upiór w operze

EineHexe

Jak powszechnie wiadomo, a trudno było tę informację przeoczyć, dzisiaj w Romie po raz pięćsetny zostanie wystawiony "Upiór w operze". Osobiście jestem bardzo ciekawa wrażeń widzów (tak, Leleth, mrugam do cię) oraz tajemniczych dodatkowych atrakcji zapowiadanych przez dyrektora Kępczyńskiego.

lucyferowa

Jestem ciekawa jak diabli ( Lucuś) co też tam się działo...

Leleth

Ilmariel

A to ja też wkleję, a co się będę!

Dlaczego nadal chodzimy na „Upiora…”?!

Irytuje. Dobija. Śmieszy, tumani, przestrasza uparcie już od prawie dwóch lat. Sprawca licznych załamań rąk i niezliczonych dziur wybitych w ścianach głowami co bardziej teatralnie uświadomionej publiczności. Przed państwem „Upiór w Operze”.

Upiór, jaki jest, każdy widzi. O oczywistościach związanych z Jedyną Słuszną Inscenizacją powiedziano już chyba więcej niż wszystko. „No to po co wy ciągle wydajecie pieniądze i wracacie na kolejne przedstawienia?!” – zapytał ktoś ostatnio, i chyba nawet nie bezzasadnie, przy okazji dyskusji na temat nadchodzącego 500. przedstawienia. No właśnie. Po co?

Jubileuszowe przedstawienie za nami. Było głośno, z pompą, tortem i fajerwerkami, i, jak można się spodziewać, w ogóle „naj…” („Ale wcale nie jestem megalomanem, tylko państwu się tak zdaje”, że pozwolę sobie na cytat miesiąca z przemowy Le Directeur Soleil). Ale ja wcale nie chcę o tym, przynajmniej na razie. Bo tak się złożyło, że wraz z zacnym gronem forumowiczek-blipowiczek, złożonym m.in. z Lleleth i Krolockowej, zdecydowałyśmy się z tej okazji na upiorowy maraton i tuż przed spektaklem nr 500 zdarzyło nam się obejrzeć spektakl nr 499, i jeśli sama zastanawiałam się, dlaczego do Romy wracam, to ten właśnie spektakl mi na to pytanie odpowiedział.

W tym momencie muszę powtórzyć pewną dobrze znaną oczywistość, ale nie mogę się powstrzymać, bo to po prostu boli: ten konkretny spektakl pokazał w całej okazałości, czym mógłby być polski „Upiór…”, gdyby wykazano się odrobiną trzeźwości umysłu przy doborze pierwszej obsady. Zafundowano nam bowiem pełen komplet najlepiej obsadzonych w „Upiorze…” aktorów na raz. No więc po kolei.

Upiór, czyli Tomasz Steciuk. Zdecydowanie inny, niż dwaj pozostali odtwórcy tej roli, zdołał stworzyć kreację nie narzucającą nachalnie skojarzeń ze znanym i popularnym filmem z 2004 r., a bardzo skutecznie przykuwającą oczy i uszy. Upiór Steciuka jest… jak by to ująć… trochę „sztywny”, ostrożny, nieufny. Mam tu na myśli, że sprawia wrażenie osoby zasadniczej, szorstkiej, bądź co bądź agresywnej, stającej w obliczu uczucia, które nie do końca rozumie i którego nie potrafi okiełznać. Którego się autentycznie boi, bo Christine będąc jedyną osobą, którą kocha jest również tą, która może najbardziej go skrzywdzić. Przez cały spektakl miałam wrażenie, że Upiór pokazuje nam tu więcej niż jedną maskę – kocha Christine niezwykłą miłością, to niewątpliwe, jednak trudno oprzeć się poczuciu, że bojąc się odrzucenia nie pokazuje nam wszystkiego. Właściwie nie bardzo wiadomo, czy stara się być czuły, ale nie bardzo wie, jak się do tego zabrać, bo nie potrafi przezwyciężyć wrodzonego dystansu, czy odwrotnie – próbuje ukryć kipiącą namiętność kreując się na nieco wyniosłego Anioła Muzyki/Upiora Opery, istotę z całkiem innego świata. I bardzo dobrze, że nie wiadomo. W końcu Upiór bez tajemnicy to nie to, a tu mamy tajemnicę zagraną w sposób wyważony i konsekwentny. A, nie mogę jeszcze nie wspomnieć, jak bardzo podobało mi się finałowe szaleństwo Steciukowego Upiora. Tu już wszystkie maski opadły – było mocno i intensywnie, ale bez groteskowego przerysowania, które było dominującą cechą tej sceny w 500. przedstawieniu. Podobnie zresztą było z pierwszym zdjęciem maski. Wielkie brawa za tę część.

Christine, czyli Edyta Krzemień, potwierdziła moje dawno już wyrobione zdanie na temat swego talentu, tak wokalnego, jak i aktorskiego. Po raz kolejny sprawiła, że Christine ma w tej sztuce coś do powiedzenia, pokazała prawdziwe rozdarcie uczuciowe – nareszcie romans nie rozgrywał się tylko na linii Upiór-Krysia, a dotyczył w całej okazałości również ożywającego na naszych oczach dawnego, dziecięcego uczucia do Raoula – a dzięki wspaniałym partnerom scenicznym miała tu dodatkowe pole do popisu. Moją uwagę przykuła wczoraj scena na dachu opery, fragment, w którym Christine trzymając w dłoni różę od Upiora opowiada Raoulowi o swej wizycie w podziemiach. Zagrała to w taki sposób, że róża nie tylko COŚ znaczyła – ona znaczyła tu bardzo, bardzo dużo, i dokładnie to, co powinna: głębokie współczucie, tkliwość, czułość – i to, że Christine nie jest tylko marionetką w dłoniach Upiora, ale że łączy ich prawdziwa więź. Jej uczucia są jak najbardziej prawdziwe i nie ograniczają się do chwilowej hipnozy w momentach, gdy Upiór pojawia się w jej polu widzenia. Tym bardziej rozdzierające jest odrzucenie róży w chwili pocałunku z Raoulem (i o to przecież chodzi!), który skądinąd też jest bardzo szczery i prawdziwy, i nie zostawia poczucia, że Christine po prostu wybiera łatwiejszą drogę – plus jej reakcja na Raoulowe „Wiesz, że Cię kocham!” na koniec sceny dachowej i po prostu jestem kupiona :) W duecie z Tomkiem Steciukiem było w ogóle popisowo, w każdym momencie, kiedy pojawiali się razem na scenie. Była chemia, była magia, było przyciąganie. Podobało mi się, że w kilku scenach podchodzili zdecydowanie bliżej siebie, niż ma to z reguły miejsce (np. moment, gdy Christine zapewnia, że to nie twarz Upiora ją przeraża – BEZ-CEN-NY!), a jednak unikali nachalnego rozerotyzowania ich relacji (Christine w wykonaniu Edyty jest niezmiernie skromna i delikatna, a Upiór Tomasza, jak przystało na kogoś, kto spędził całe życie w odosobnieniu, nieco ostrożny), potęgując napięcie typu „może się w końcu pocałują”. Zważywszy na to, że każdy wie, że się nie pocałują, a mimo to udało im się wytworzyć ten rodzaj napięcia: fajnie! Do tego Edytowa Christine poza wyrazistym, zdecydowanym charakterem ma tak niezwykły naturalny czar i wdzięk, że naprawdę trudno tej postaci w tym wydaniu nie pokochać.

Raoul, czyli Piotr Domalewski, który zwykle jest mi w tej roli dość obojętny, tym razem jednak bardziej grzał, niż ziębił, i również pokazał, na co go stać. Wolałam w tej roli Marcina Mrozińskiego, to fakt, ale i Domalewski bez dwóch zdań stanął na wysokości zadania. Może to trochę kwestia ogólnego dobrego wrażenia całości spektaklu, może to, że po prostu lubię postać Raoula samą w sobie, ale było więcej, niż OK. Był sympatyczny, wesoły, w sumie nawet odważny i zdeterminowany, by bronić ukochaną. Zero kluski, jak na mój gust! Racja, że pewnych aspektów nie da się uniknąć, jak protekcjonalnego traktowania Christine, ale to już moim zdaniem nie wina aktora, a postaci. W zasadzie tej jednej, króciutkiej kwestii: „A teraz zabieram cię na kolację”, która mnie osobiście przyprawia o zgrzytanie zębami, bo bez niej byłabym zdecydowanie skłonna lubić Raoula jeszcze bardziej, na czym zyskałby w moich oczach krysiny dylemat. Ale to już spiskowa teoria dziejów, a nie spektakl, więc mniejsza o to. Kluski nie było, i to się liczy. Bardzo, ale to bardzo podobała mi się scena na dachu – to nie był Raoul dybiący na okazję („Ha! Upiór ma u niej minusa, to może na tym skorzystam”), to był Raoul spontaniczny, zmotywowany widokiem udręczonej, przerażonej ukochanej. Podobała mi się też scena z Madame Giry po Maskaradzie – Raoul, który rozumie, o czym się do niego mówi, a nie zaślepiony żądzą mordu na Upiorze, to jest zdecydowanie coś, co chcę oglądać! Jako całokształt był to też Raoul bez kompleksu niższości, który wcale nie potrzebuje usuwać Upiora, żeby pokazać własną wartość, bo sam z siebie wydaje się być godnym rywalem.

Reszta obsady – tradycyjnie niezawodna. Pierwszy raz miałam okazję obejrzeć Annę Gigiel jako Carlottę i osobiście uważam ją za najlepszą odtwórczynię tej roli. Nie przerysowuje, nie drażni, kiedy ma się wściekać, to się wścieka, kiedy ma być zabawna – jest. Nic dodać, nic ująć. Wisienką na torcie był oczywiście duet dyrektorów, co też jest na szczęście już standardem i nawet nie wymaga szerszego komentarza. Może oprócz tego, że grając w dwóch spektaklach pod rząd obaj panowie nie dali po sobie poznać nawet cienia zmęczenia, a nawet wydaje mi się, że rozegrali się jeszcze bardziej i w drugim przedstawieniu byli jeszcze fajniejsi, niż zazwyczaj.

Ale chyba największym osiągnięciem dzisiejszego spektaklu było nadanie autentycznego, nie naciąganego sensu słynnej scenie zdjęcia maski w Don Juanie. Od dawna w głowę zachodziłam, o co chodzi z opóźnionym zapłonem Upiora i dopiero mi dziś tę scenę zagrano tak, że prawie spadłam z krzesła widząc, że to się jednak da uzasadnić! Wyraźnie było widać, że Christine ściągnęła maskę, by Upiora spłoszyć, ten jednak był tak zajęty wyznawaniem jej miłości, że to zupełnie nic nie dało! Upiorowi się zdaje, że Christine ściągnęła mu maskę, bo przyjmuje jego wyznanie i akceptuje go takim, jaki jest! I nieważne, że stoi na scenie, że ludzie się gapią, że panowie z giwerami dookoła, bo Christine jest jego i niech się dzieje, co chce. I kolejny prawie-pocałunek, do którego nie dochodzi, bo wypada trup Piangiego, pada strzał i dopiero w tym momencie Upiór śpiewać przestaje. Bo mu przerwano i sprowadzono brutalnie na ziemię. Po prostu. I to ma ręce i nogi, pod jednym warunkiem – musi zostać bardzo, ale to bardzo dobrze zagrane przez dokładnie wszystkich obecnych na scenie, bo inaczej wyjdzie bez sensu. Dziś się udało. Nareszcie.

Le Directeur z uporem godnym lepszej sprawy próbuje nas przekonać, że polski „Upiór…” to przede wszystkim słoń, żyrandol i metry bieżące kurtyny. Zupełnie na przekór, scenografia pozostawia wiele do życzenia, a kostiumy chwilami głośno wołają o pomstę do nieba, a jednak wczoraj udało się nad tym przeskoczyć. Wczoraj zdarzył się taki popis, że żadne kanapy, migoczące organy czy inne sadomaski nie były w stanie odwrócić uwagi od tego, co naprawdę w tym wszystkim ważne. Widz miał po prostu ważniejsze rzeczy na głowie i nie miał czasu przejmować się niedociągnięciami, bo wyobraźnia poruszona przez artystów wystarczała, by wypełnić luki. I nawet jeżeli po wszystkim trochę szkoda, że chciałoby się ujrzeć to samo w sensownie zrobionej otoczce, to i tak nie jest w stanie umniejszyć ogromu pozytywnych przeżyć.

Po części traktującej o tym, że „Upiór…” może być fajny, nastąpiła część traktująca o tym, jak „Upiora…” grać nie należy i pozostała w dotkliwym kontraście z powyższym. Ta będzie krótsza, jako że opisywanie tego, co mi się podobało sprawia mi o wiele więcej przyjemności ;) Ale od początku. Spektakl rozpoczął się uroczystą przemową sami-wiecie-kogo. Lleleth już o niej pisała, więc nie będę się powtarzać :) Przemowę zakończyło losowanie nagród dla publiczności (z których najfajniejszą było bez wątpienia zaproszenie na występ „Najlepsze z Romy”, pozostałe zaś obejmowały takie prezenty, jak teatralne gadżety, kosze słodyczy czy tajemniczy „kupon na rytuał” Spa).

Pierwsza i podstawowa rzecz, której nie potrafię pojąć, to po co trzeba było podkręcać nagłośnienie tak, żeby widzów wyrywało z krzeseł, jeżeli dwie godziny wcześniej było o połowę ciszej i nikomu to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie. Cóż, widać ten spektakl musiał być między innymi NAJgłośniejszy. W ogóle przez cały czas miało się wrażenie, że wszystko jest jakby przesadzone, przerysowane i na siłę. A takim spektaklom mówimy: nie!

W pierwszoplanowej obsadzie, jak można się łatwo domyślić, mieliśmy Damiana Aleksandra, Paulinę Janczak i Piotra Domalewskiego, do tego Barbara Melzer w roli Carlotty. Pozostała część obsady pozostała taka sama, jak na wcześniejszym spektaklu i trzeba przyznać, że wszyscy oni jak zwykle dawali z siebie wszystko. O Domalewskim natomiast już pisałam, więc powtarzać się nie będę :)

Zacznijmy od Upiora, o wiele zbyt wyraźnie wzorowanego na filmowym. Ja rozumiem – Butler był fajny, ale Damianowi z punktu widzenia aktorstwa do niego niestety bardzo, ale to bardzo daleko. Inna sprawa, że chyba nikt nie lubi podróbek i fajnie byłoby, gdyby grający główną rolę aktor chociaż spróbował zrobić coś od siebie.

Christine, czyli Paulina Janczak, również nie zachwycała. Największą wokalną wpadkę zaliczyła przy końcowej wokalizie „Upiora Opery”, która wyszła jej nierówno, urywanie i generalnie dość niefajnie. Przeszkadza mi też dziwne aktorstwo Pauliny – sprawia wrażenie, jak gdyby budziła się tylko na swoje kwestie, a w międzyczasie kompletnie odpływała gdzieś daleko, snując się bez wyrazu i patrząc w przestrzeń, czego efektem był zupełny brak interakcji z którymkolwiek ze scenicznych partnerów. Momentami natomiast przesadzała – wykrzyczana prawie końcówka „Wishing…” kompletnie do mnie nie przemawia, a w „Stąd odwrotu nie ma już” za sprawą obojga aktorów wkradła się ta zupełnie niepożądana jednoznaczność, pozbawiając utwór wszelkiego uroku.

Ten spektakl został uratowany głównie dzięki rolom drugoplanowym, jak zawsze świetnym (zwłaszcza dyrektorzy, o których już wcześniej wspominałam), a także zasługującym na duże uznanie tancerzom.

Tym niemniej nie można powiedzieć, żebym na 500. spektaklu źle się bawiła, a to głównie za sprawą późniejszych zdarzeń pod wyjściem służbowym: autografów, zdjęć i możliwości porozmawiania z artystami, z których wszyscy okazali się bardzo sympatyczni. Istotnie, jak ktoś zgadł wcześniej, było co odsypiać, bo cała impreza przeciągnęła się jeszcze dosyć długo, ale pozostawiła wspomnienia, do których na pewno długo i chętnie będę wracać!

lucyferowa

Jako ''dziecko rozrywki'', które poza swoim ulubionym teatrem nigdzie nie bywało razem z moją Aś i dziewczynami przybyłam na dwa ''ostatnie'' Upiory.
Z musicalem zetknęłam się w swoim życiu kilkakrotnie, poprzez film z Butlerem i wersje zagraniczne tegoż dzieła.
Wchodząc do Romy, pierwsze co mnie uderzyło to ciasnota, jakoś nigdy nie zwracałam uwagi na opisy znajomych dotyczącej tej placówki na europejskim poziomie. Drugą rzeczą są bilety, błyszczące ze złotymi napisami. I taki bilet drukuje teatr, którego dyrektor żali się na niesprawiedliwość władz i obcinanie dotacji...? Nie można było wydrukować na tańszym papierze i zaoszczędzić kilka groszy?( Dyrektor nie zna się na PR-rze)
Wnętrze teatru, wybaczcie mi za porównanie przypomina późny PRL, siedzenia skrzypią niemiłosiernie, klimatyzacja buczy a drzwi( na 13 tą siedzialam obok nich) otwierają się same i zatrzaskuję przez przeciąg.
Chociaż przyznam szczerze, co do istnienia tej klimatyzacji nie jestem całkowicie przekonana.
Nie wspomnę o toaletach i jej rozmiarach, bo to co zobaczyłam śmiechem na sali, jest.
Naprawdę moi kochani, te wszystkie niedogodności, zniosłabym dzielnie, gdyby w Romie zaprezentowano coś wartościowego. Absurd goni absurd, przykro to mówić ale dla mnie romski Upiór to dno całkowite. Dawno tak bardzo się nie wynudziłam.
Pierwszy spektakl był przyzwoity, Edyta jako Christine jest fantastyczna, nie ciele malowane jak to czasami można u Kryś zaobserwować ale świadoma dojrzała dziewczyna. Talikowy Raoul był taki jak sobie wyobrażam tą postać, dzielny książę na białym rumaku gotowy za wybrankę serca oddać życie. Bardzo emocjonalny i wiarygodny, między nim a Christine widać było widać uczucie. Aktorstwo godne pochwały, szczególnie u osób tak młodych.
Upiór Podgórski, zważywszy na to, że był po podróży bardzo mi się podobał. Nie powiem, żeby jego głos wbijał w fotel, ale było mi bardzo miło go posłuchać. Kiedy trzeba był straszny, nie udawał taniego macho, widać było że facet mocno się stara.
Carlotta, Piangi i Reyer wymiatali, że się tak wyrażę niezbyt kwieciście. Przy tym ostatni z panów, wywoływał u mnie dziki kwik.
Bardzo podobała mi się Meg i Madame Giry ( wybaczcie moją ignorancję w stosunku do nazwisk). To tyle jeśli chodzi o spektakl pierwszy.

Drugi... ech..( muszę pisać?) Już podczas trwania pierwszego aktu miałam ochotę ściągnąć buta i rzucić w kogoś. Modliłam się o koniec tej żenady.
Christine w wykonaniu Pauliny Janczak, balansuje na krawędzi taniej podrywaczki a dziewczyny, która nie bardzo wie co robi na scenie. O śpiewie się nie będę wypowiadać, bo jej głos nigdy nie przypadł mi do gustu, a o aktorstwie, nie można nawet powiedzieć, że było drewniane.
Piotr Domalewski chyba zapomniał zjeść śniadania, na scenie prezentował wisizm i postawę, ale po co mam się starać? Waly mnie to i już....
Damian Aleksander... O matko bosko kochano...( rzekła Sabcia) on miał dobry dzień? Nie wiem co by było, gdyby miał zły dzień?! Wyszłabym pewnie wstrząśnięta bardziej niż jestem. I zaprawdę powiadam tu, jakem Luc, nie wejdę na przedstawienie z tym panem już nigdy.
Pierwszy raz w życiu modliłam się o koniec i szybkie wyjście. Na oklaskach nie wytrzymałam...
I podpisuje się pod komentarzem pana siedzącego za mną a wyrażonego przed drugim aktem: No to co? Pośpimy sobie!
Do Romy pewnie wrócę ze względu na Les Mis, ale jestem mocno zniesmaczona.

Jedną z nielicznych miłych rzeczy to obsługa, szczególnie pan który przyszedł i poprosił żebym przesiadła się w lepsze miejsce.

O scenografii nie będę się wypowiadać....

Pozdrowienia dla wszystkich których miałam okazję poznać. SmileSmile
To żekłam ja, Luc Razz

EineHexe

Święte słowa waćpani dobrodziki, podpisuję się pod nimi czworonóż.

lucyferowa

http://www.youtube.com/watch?v=8Y-I-Dfo1rw&feature=share

Nicole Scherzinger z musicalstarami

Jak dla mnie pozytywne zaskoczenie wykonaniem Nicole :)
Ramina broda, OMG...xD

EineHexe

Ten Czteropak Upiorzy biorę od zaraz. Nawet z brodą. Boooooski!

Laura

Upiór to zdecydowanie mój ulubiony musical, od niego się wszystko zaczęło i do tej pory mam do tego spektaklu/filmu/książki duży sentyment. Wbrew pozorom moim pierwszym kontaktem z Upiorkiem nie był wcale film, ale wersja z Romy. Tak, wiem, że wersja romska ma bardzo dużo przeciwników, ale była to moja pierwsza wizyta w teatrze muzycznym, scenografia / kostiumy tak bardzo odbiegały od tego co zazwyczaj widywałam, muzyka, plus cała ta otoczka zrobiły na mnie takie wrażenie, że podejrzewam, że nawet najbardziej rażące niedociągnięcia nie zdołałby mnie wtedy wyprowadzić z zachwytu. Upiora w Romie miałam okazję zobaczyć tylko raz, dlatego cały czas mam w pamięci całkiem miłe wspomnienia ;)
Jeśli chodzi o wersję filmową to z niej też jestem zadowolona, nie licząc paru scen, które podczas oglądania zwyczaj powodują, że mam ochotę szybko je przewinąć.

Moim ogromnym marzeniem jest zobaczenie Upiora w Operze Broadwayu i mam nadzieję, że w najbliższej przyszłości się ono spełni ;)